Παρατηρούμε ακόμα τα απόνερα του χρόνου που πέρασε. Ένας χρόνος αδυσώπητος που άφησε στο πέρασμά του πληγές ανοικτές, ψυχές κομματιασμένες, υπάρξεις μετέωρες. Ένας χρόνος που εισέβαλε ξαφνικά στην ζωή μας και αναποδογύρισε την καθημερινότητά μας, τις συνήθειές μας, τους στόχους μας, τα όνειρά μας, την επαφή με τους ανθρώπους μας.

​

Πράγματα που φάνταζαν μικρά, καθημερινά, αυτονόητα, δεδομένα, έγιναν αμέσως πολύτιμα. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια εξομολόγηση. Τα συναισθήματα κυρίαρχα περισσότερο από ποτέ, πάλευαν ανάμεσα στην πραγματικότητα και την επιθυμία, τον φόβο και την αμφισβήτηση, την απώλεια και την δύναμη, την υπομονή και την απελπισία.

​

Ξαφνικά βρεθήκαμε κάτω από το σκληρό βλέμμα ενός αόρατου μα τόσο ορατού εχθρού. Μια μάχη άνιση κατά την οποία χάθηκαν πολλές ανθρώπινες ψυχές και πόνεσαν άλλες τόσες.  Αμήχανοι, μουδιασμένοι και αδύναμοι να αντιδράσουμε, περιμέναμε.

​

Ξαφνικά έκλεισαν οι πόρτες της κοινωνικής μας ζωής και βρεθήκαμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. Ο καθένας με τον εαυτό του.

​

Είχε έρθει η στιγμή. Να δώσουμε την δική μας μάχη. Μια μάχη σκληρή ανάμεσα στην ψυχή μας και την υπόστασή μας. Θα έπρεπε να επαναπροσδιοριστούμε ή να παραδοθούμε.  

​

Μια μάχη που έδωσα και εγώ με τον εαυτό μου και που δίνω ακόμα καθημερινά.  Δύσκολη η διαδρομή, δυνατές οι συγκρούσεις, πολλές οι παγίδες, ανοχύρωτος ο ψυχισμός. Όμως τελικά χάρισα στον εαυτό μου ένα πολύτιμο δώρο. Τον γνώρισα από την αρχή. Ήρθα σε επαφή μαζί του, επικοινώνησα, τον αφουγκράστηκα, τον αναγνώρισα, τον κατανόησα, τον συγχώρησα. Ποια είμαι, τι θέλω, τι αγαπώ, τι οραματίζομαι για την ζωή μου. Οι άνθρωποί μου, τα όνειρά μου, αυτά που με γεμίζουν.

​

Εξερευνώντας τον εσωτερικό μου κόσμο ανακάλυψα αυτό που με έφερε εδώ. Ανακάλυψα ένα κομμάτι του εαυτού μου που δεν γνώριζα, που δεν είχα δει, που είχα άθελά μου θάψει. Τη συγγραφή. Νιώθω πληρότητα όταν καταφεύγω στη συγγραφή. Είναι το καταφύγιό μου, ο σύμμαχός μου, το εξομολογητήριό μου.

​

Αγαπώ να σκέφτομαι και να γράφω. Αγαπώ να φροντίζω τις σκέψεις μου και να τις στολίζω με λέξεις για να πάρουν μορφή. Έχω ανάγκη να γράφω. Μια ανάγκη που πλέον λειτουργεί σαν παρόρμηση. Έτσι προέκυψε και το πρώτο μου παραμύθι και έτσι προετοιμάζεται το δεύτερο. 

​

Για αυτό δημιουργήθηκε αυτός ο χώρος. Είναι ένα Ημερολόγιο Σκέψεων όπως τον αποκαλώ. Γιατί νιώθω πλέον την ανάγκη να εκφράζω τις σκέψεις μου. Να εκφράζομαι.