Γυνή της απωλείας: ανήθικη, πόρνη
Η γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα: η σύζυγος να σέβεται τον σύζυγο
Πυρ, γυνή και θάλασσα: για να δείξουμε ότι επίκεινται ή συμβαίνουν μεγάλες συμφορές
Γυναικοκτονία. Μια λέξη που ζει ανάμεσά μας. Μια λέξη που σημαίνει πολλά. Μια λέξη βαριά, ηχηρή, τρομακτική, απειλητική. Μια λέξη, ένα τέρας που μας στοιχειώνει. Που στο πέρασμά της σκορπάει τρόμο, βία, αδικία, πόνο και θάνατο.
Μια κοινωνία που έβλεπε από μακριά την γυναικοκτονία να πλησιάζει με μανία. Μια κοινωνία που δεν πρόλαβε. Μια κοινωνία που δεν μπόρεσε. Μια κοινωνία που α ι μ ο ρ α γ γ ε ί.
Που μυρίζει θάνατο και σαπίλα. Που φυλάει σαν πολύτιμα διαμάντια ιδεώδη παρελθοντικά, πατριαρχικά, εξουσιαστικά και τα μεταλαμπαδεύει γεμάτη περηφάνεια σε κάθε νεότερη γενιά.
Η κοινωνία όμως είμαι εγώ, είστε εσείς, είναι ο γείτονας, ο φίλος, ο συγγενής.
Είναι τα παιδιά που κρύβουν όλη την αλήθεια. Όμως τα προσπερνάμε γιατί η αλήθεια τους μας φαίνεται πολύ μικρή. Είναι τα παιδιά που είναι το μέλλον. Αλλά το μέλλον αυτό επιλέγουμε να το χτίζουμε πάνω σε έδαφος σαθρό και θεμέλια σάπια, ώστε να καταρρεύσει με την πρώτη απειλή.
Είναι που επιμένουμε να μεταφέρουμε στα παιδιά μας τα πιστεύω μας, τις πεποιθήσεις μας, τις αρχές μας, πάντα για το καλό τους. Κάπου μακριά, το 1925, είχε πει ο Χαλίλ Γκριμπράν:
«Τα παιδιά έχουν σκέψεις δικές τους. Το πνεύμα τους ζει μες στο αύριο, το αύριο αυτό που εσείς δεν θα δείτε ούτε και μέσα στο όνειρό σας. Μπορεί να αγωνιστείτε να τους μοιάσετε, όμως μην αξιώσετε να σας μοιάσουν.»
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Όπου είναι ντροπή για έναν άνδρα να κλαίει και να λέει σε αγαπώ. Είναι ντροπή να ενστερνίζεται την ανθρώπινη φύση του. Είναι ντροπή για μια γυναίκα να νιώθει απολύτως άνετα και φυσιολογικά με το σώμα της. Να νιώθει ελεύθερη, να επιλέγει μια θέση, μια στάση ζωής διαφορετική από τα πρότυπα που το περιβάλλον της ανέχεται.
Τα παιδιά μας να κοιτάξουμε στα μάτια και να τα ρωτήσουμε τι νιώθουν. Τους εαυτούς μας να κοιτάξουμε στον καθρέφτη και να τους ρωτήσουμε αν είναι αυτή η κοινωνία που επιθυμούμε για τα παιδιά μας.
Μια κοινωνία σε σύγχυση. Που μπερδεύει το μίσος με την αγάπη, την βία με την ζήλεια, την επιτυχία με την εξουσία, την επιβολή με την δύναμη, την πατριαρχία με την ασφάλεια, την δημοκρατία με τα όρια, την ελευθερία με τα πρέπει, την αντοχή με την ανοχή.
Καμία γυναίκα μόνη.
Για κάθε γυναίκα που μόνη μας κοιτάζει από κάπου μακριά.