Σήμερα το πρωί όταν σηκώθηκα, άνοιξα το παράθυρό μου. Όπως κάνω κάθε πρωί, επιθυμώντας να αντικρύσω τα πεύκα που περιστοιχίζουν την βεράντα μου. Έτσι, ξεκινάει όμορφα η μέρα μου.
Αυτό το πρωινό ήταν όμως διαφορετικό. Ένα έντονο πορτοκαλί πέπλο είχε σκεπάσει τον ουρανό, ένα μεγάλο σύννεφο ομίχλης κάλυπτε τα πάντα. Η ατμόσφαιρα έμοιαζε αναστατωμένη, σαν κάτι έντονο να μετέφερε. Όχι δεν ήταν ρομαντική, δεν ήταν ήρεμη ούτε και γαλήνια.
Όταν κοίταξα την βεράντα μου αντίκρυσα παντού στάχτες. Όταν μπήκα στο αυτοκίνητό μου και άνοιξα το παράθυρο για να με δροσίσει ο αέρας, στάχτες προσγειώθηκαν στο κάθισμα. Παρατήρησα με λύπη τα ψήγματα αυτά της στάχτης. Που ταξίδεψαν για να σκορπίσουν παντού. Και να φωνάξουν δυνατά πως ακόμα μια φορά κάποιοι συνάνθρωποί μας πονάνε. Πονάνε γιατί χάνουν τα σπίτια τους. Γιατί παλεύουν για την ζωή τους. Γιατί αντικρύζουν την μανία της φωτιάς και στέκονται αδύναμοι στη χειμαρρώδη ορμή της.
Αυτές οι στάχτες ήρθαν για να μας φωνάξουν με ότι δύναμη τους απέμεινε, ότι κάποια δάση αυτή την στιγμή εξαφανίζονται, κάποιοι πνεύμονες οξυγόνου πεθαίνουν. Κάποια ζώα ουρλιάζουν από τον πόνο και αφήνουν εκεί την τελευταία τους πνοή.
Η φωτιά είναι αδυσώπητη. Ο αέρας είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός της. Η ζωή είναι ο εχθρός της. Ο θάνατος είναι το όπλο της. Και εσύ άνθρωπε, στέκεσαι αδύναμος μπροστά της. Στα μάτια της γίνεσαι ένα ανθρωπάκι που προσεύχεται. Είσαι η ευκολότερη λεία της και το αποδεικνύει σε κάθε πέρασμά της.
Η μάχη είναι άνιση. Εκείνη επιμένει και δεν κουράζεται, ούτε και αποχωρεί μέχρι να σκορπίσει τον θάνατο όπου μπορεί. Εσύ εξαντλείσαι σε κάθε μάχη εναντίον της.
Αυτές οι στάχτες ήρθαν για να μας προειδοποιήσουν.
‘Όταν θα αντικρύσουμε αληθινά τον κόσμο, με τα μάτια της ψυχής, τότε θα πονέσουμε πραγματικά. Τότε θα αναζητούμε την ζωή που χάθηκε. Την ευλογία της φύσης που δεν εκτιμήσαμε. Τότε, θα είναι αργά...