Ζώα, φυτά, λουλούδια, άνθρωποι, οξυγόνο, ζωή. Πλανήτης Γη. Η Φύση σοφότερη όλων, γνωρίζει. Λειτουργεί με αρμονικούς κανόνες, με σύμπνοια, αγάπη, ισορροπία, γαλήνη. Μέχρι που εμφανίζεται ο Άνθρωπος. Το μοναδικό είδος με ανεπτυγμένη διανοητική ικανότητα. Έτσι θα περίμενε κανείς ότι θα λειτουργήσει όπως η Φύση. Με τους ίδιους αρμονικούς κανόνες. Για να δημιουργήσει μια κοινωνία αγάπης, σύμπνοιας και ισορροπίας.
Αντί αυτού όμως επέλεξε να εισβάλλει στο σπίτι της, να καταπατήσει τα δικαιώματά της, να εκμεταλλευτεί τα αγαθά της, να αρπάξει βίαια τα παιδιά της, να την ισοπεδώσει. Και όσο η Φύση έδινε, τόσο ο άνθρωπος καταβρόχθιζε με ασυγκράτητη βουλιμία. Και διαρκώς ζητούσε και άλλο, γιατί δεν χόρταινε ποτέ. Και έτσι άρχισαν να ξεφυτρώνουν σπίτια μέσα σε δάση. Οικήματα ολόκληρα μέσα σε φυσικά περιβάλλοντα. Ζώα που έμειναν άστεγα, εξορίστηκαν, θανατώθηκαν. Άνθρωποι που ενοχλήθηκαν με την παρουσία παρείσακτων ζώων «στον χώρο τους» και επινόησαν τρόπους εξόντωσής τους.
Φυσικά περιβάλλοντα που μετατράπηκαν σε οικισμούς. Τσιμέντο φύτρωσε παντού. Κάτω από το οποίο θάφτηκαν τα φυσικά αγαθά. Μαζί με τις ελπίδες και τα όνειρα ενός κόσμου αλλοτινού.
Η Φύση θρηνεί. Ο Άνθρωπος χαίρεται και υπερηφανεύεται για το κατόρθωμά του. Κατάφερε να φέρει την ανάπτυξη! Η Φύση υποφέρει. Ο Άνθρωπος προχωράει αμετανόητος. Η Φύση ουρλιάζει για την αποφράδα εκείνη μέρα που τα πρώτα της παιδιά εξαφανίστηκαν και στην θέση τους φύτρωσαν τα πρώτα τσιμέντα. Η Φύση προειδοποιεί. Και ο Άνθρωπος για την ευχαριστήσει για τα πολύτιμα αγαθά που τόσα χρόνια προσφέρει απλόχερα, την σκεπάζει με ένα πέπλο τσιμεντένιο. Απρόσωπο, άχρωμο, σκληρό, αμετακίνητο. Όπως και η καρδιά του.
Το ίδιο αυτό πέπλο θα σκεπάσει και εκείνον χωρίς να το καταλάβει. Το ίδιο αυτό πέπλο θα τον σκοτώσει. Θα τον απογυμνώσει πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά και θα τον αφήσει εκεί, εκτεθειμένο. Όπως εκτεθειμένη και ανήμπορη στέκεται η Φύση απέναντί του.