Μάσκες παντού

Και ξαφνικά, η μάσκα έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωή μας. Μάσκες στα φαρμακεία μαζί με τα φάρμακα. Μάσκες στα ράφια των σούπερ μάρκετ μαζί με τα είδη πρώτης ανάγκης. Μάσκες που κρέμονται στα περίπτερα δίπλα από τις σοκολάτες και τα γλειφιτζούρια. Μάσκες όλων των ειδών, χρωμάτων και σχεδίων, για μικρά και μεγάλα παιδιά. Μάσκες ιατρικές, μάσκες γυαλιστερές, μάσκες υφασμάτινες, μάσκες απαραίτητες.

«Διαλέξτε», μου είπε η φαρμακοποιός όταν ζήτησα μια μάσκα και αράδιασε μπροστά μου τόσα σχέδια και χρώματα που προς στιγμήν πελάγωσα. Σαν να διάλεγα κάποια μπλούζα για μια καθημερινή μου εμφάνιση. Μα ναι, η μάσκα φοριέται όπως η μπλούζα. Στον δρόμο, στη δουλειά, στα καταστήματα, στα σούπερ μάρκετ, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στη βόλτα, στο φαρμακείο, στο επαγγελματικό ραντεβού, στα αυτοκίνητο, στο ταξί.. Και όταν πια επιστρέφεις στο σπίτι, ανυπομονείς να κλείσεις την πόρτα και να βγάλεις την μάσκα από πάνω σου. Όπως και τα ρούχα σου.

Σαν η ζωή μας να κρύφτηκε ξαφνικά πίσω από μια μάσκα. Το μόνο που αντικρύζουμε είναι το βλέμμα. Λένε όμως πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Αχ και να μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μόνο με τα βλέμματα. Πόσο πιο κοντά θα ερχόμασταν χωρίς να χρειαστεί να λογομαχήσουμε, να ξεσπάσουμε και να αδικήσουμε κάποιον.

Είναι περίεργο να βλέπεις κάποιον να κλαίει πίσω από την μάσκα του. Όπως και να ξεκαρδίζεται, χωρίς να μπορείς να δεις το γέλιο του. Γιατί βλέπεις, η έκφραση των ματιών όταν κάποιος κλαίει ή ξεκαρδίζεται μπορεί να μοιάζει πολύ.

Παρατηρώ λοιπόν τα βλέμματα και προσπαθώ να καταλάβω. Αντικρύζω βλέμματα σκοτεινά, θυμωμένα, χαρούμενα, ήρεμα, κουρασμένα, αφηρημένα, ψυχρά. Και αναζητώ την έκφραση του προσώπου. Ακόμα και για τους δικούς μου ανθρώπους. Τρέμω στην σκέψη ότι θα ξεχάσω την έκφραση του προσώπου τους.

Τρέμω στην σκέψη ότι θα συνηθίσουμε να καλύπτουμε τα πρόσωπά μας με μια μάσκα.